Ome Cor en zijn 'To do lijstje'
2. Terug bij af
Met een klap zet Ome Cor de boodschappen op de keukentafel. “Zo, dit was de laatste keer,” gromt hij. Tante Nel draait zich verbaasd om. “Wat bedoel je?” “Wat ik bedoel, “ schiet Cor uit, “is dat ik door de buurt als een gratis klusjesman gezien wordt, omdat ik toch niks beters te doen heb!” Hij smijt zijn jas op een stoel en stampt de keuken uit.
Tante Nel zet de aardappels op, droogt haar handen af en zucht. Het is niet gemakkelijk geweest de laatste maanden. De eerste weken dat Cor thuis zat, was hij druk met de hele papierwinkel voor het aanvragen van een uitkering. Hij belde met collega’s en familie en was behoorlijk actief. Ondertussen verstuurde hij talloze sollicitaties, ging naar
het arbeidsbureau en schreef zich in voor uitzendwerk. Het heeft helemaal niets opgeleverd.
Toen ging hij klusjes in huis doen. Kamertje verven, kastje opknappen, lampje ophangen. Maar het ging niet van harte. Een flinke verkoudheid heeft hem een paar dagen in bed gehouden. Heel ongewoon voor Ome Cor. Hij al lang weer beter, maar hij heeft er een lelijk kuchje aan overgehouden en van lieverlee is hij steeds somberber en sjacherijniger geworden.
Inmiddels is de zomer dik voorbij en de herfst maakt de dagen korter. Het nieuws maakt je ook al niet vrolijker. Er staan steeds meer werknemers op straat. Bedrijven gaan dicht, er huilen mensen op tv. Ome Cor zit elke avond zwijgend op de bank te kijken. De familie weet niet waar ze met hem over moeten praten. De collega’s bellen niet meer. Sommigen hebben ander werk gevonden, anderen, met name de veertigplussers, zitten nog steeds thuis.
Als Tante Nel het computerkamertje binnenloopt, staart Ome Cor naar buiten, waar het regent. In de gauwigheid ziet ze op het scherm dat er weer een afwijzing is ge-emaild. Tante Nel moet even slikken. Is dit nou haar frisse, actieve, vrolijke Cor? Hoewel hij niet piepjong meer is, is het nog steed eens leuke man. Maar hij is negatief geworden en soms valt het niet mee om een gesprek te beginnen. Hij wil nergens meer heen en in bed is het ook al niks.
Op het moment dat Tante Nel haar mond open doet om voor te stellen of ze iets gezelligs zullen gaan doen, is Cor haar voor: “Als je maar niet denkt dat ik wéér op de fiets stap voor een of ander rotklusje. En, nee, ik rijd de buurvrouw niet naar de dokter en ik begin ook niet aan het opruimen van de garage!” Hij staat op en begint te ijsberen. Hij duwt Tante Nel zowat opzij, maar hij merkt het niet eens, zo is hij in zichzelf gekeerd.
Hij begint te praten, zomaar, zonder zijn vrouw aan te kijken. “Zóóó, Cor, zeggen ze, jij hebt het lekker voor mekaar! Lekker de hele dag thuis bij je vrouwtje en aan het eind van de maand wordt de bankrekening ook weer aangevuld! Of ze zeggen: Jaja, Cor, het gaat ook al opschieten, hè? Dat wordt niks meer jongen, je bent te oud!”
Tante Nel pakt haar man stevig beet. “Cor!” zegt ze gedecideerd, “Trek het je toch niet zo aan. Ze bedoelen het goed. Niemand kan er wat aan doen!” Ome Cor kijkt haar eerst bozig aan, maar dan komt hij weer tot zichzelf. “Je moet hulp zoeken,” vervolgt Tante Nel, “ga praten met iemand. Een coach of zo. Of een groep. De boel op een rijtje zetten en bekijken hoe het nu verder moet. Dit is niks. Je maakt jezelf gek en iedereen om je heen. Mij ook!” voegt ze er aan toe met rollende ogen en een opgeheven wijsvinger.
Cor trekt een frons. Praten? Een coach? Een groep? Voor hem zijn het allemaal dingen waar hij niks mee heeft. kweenie”, antwoordt hij terughoudend, “dat is toch niks voor mij? Al dat softe gedoe, ik wil gewoon werk!” Tante Nel haalt haar schouders op. “Denk er maar eens over na.”
Dan snuift ze. “Cor, ik ruik iets.” Tante Nel slaat haar hand voor haar mond. “De aardappels!” Ze rent naar de keuken waar een blauwige walm hangt. De piepers zijn zwartgeblakerd en het ruikt vies. Ome Cor opent zijn mond om een iets vervelends te zeggen. Maar als hij het beteuterde gezicht van Tante Nel ziet, slikt hij zijn opmerking in. ”Tja, dan maar....,” prakkizeert Tante Nel. “Naar de Chinees,” vult Ome Cor ineens aan en pakt zijn jas aan die nog op de stoel ligt. Wordt het toch nog een beetje gezellig...
Met een klap zet Ome Cor de boodschappen op de keukentafel. “Zo, dit was de laatste keer,” gromt hij. Tante Nel draait zich verbaasd om. “Wat bedoel je?” “Wat ik bedoel, “ schiet Cor uit, “is dat ik door de buurt als een gratis klusjesman gezien wordt, omdat ik toch niks beters te doen heb!” Hij smijt zijn jas op een stoel en stampt de keuken uit.
Tante Nel zet de aardappels op, droogt haar handen af en zucht. Het is niet gemakkelijk geweest de laatste maanden. De eerste weken dat Cor thuis zat, was hij druk met de hele papierwinkel voor het aanvragen van een uitkering. Hij belde met collega’s en familie en was behoorlijk actief. Ondertussen verstuurde hij talloze sollicitaties, ging naar
het arbeidsbureau en schreef zich in voor uitzendwerk. Het heeft helemaal niets opgeleverd.
Toen ging hij klusjes in huis doen. Kamertje verven, kastje opknappen, lampje ophangen. Maar het ging niet van harte. Een flinke verkoudheid heeft hem een paar dagen in bed gehouden. Heel ongewoon voor Ome Cor. Hij al lang weer beter, maar hij heeft er een lelijk kuchje aan overgehouden en van lieverlee is hij steeds somberber en sjacherijniger geworden.
Inmiddels is de zomer dik voorbij en de herfst maakt de dagen korter. Het nieuws maakt je ook al niet vrolijker. Er staan steeds meer werknemers op straat. Bedrijven gaan dicht, er huilen mensen op tv. Ome Cor zit elke avond zwijgend op de bank te kijken. De familie weet niet waar ze met hem over moeten praten. De collega’s bellen niet meer. Sommigen hebben ander werk gevonden, anderen, met name de veertigplussers, zitten nog steeds thuis.
Als Tante Nel het computerkamertje binnenloopt, staart Ome Cor naar buiten, waar het regent. In de gauwigheid ziet ze op het scherm dat er weer een afwijzing is ge-emaild. Tante Nel moet even slikken. Is dit nou haar frisse, actieve, vrolijke Cor? Hoewel hij niet piepjong meer is, is het nog steed eens leuke man. Maar hij is negatief geworden en soms valt het niet mee om een gesprek te beginnen. Hij wil nergens meer heen en in bed is het ook al niks.
Op het moment dat Tante Nel haar mond open doet om voor te stellen of ze iets gezelligs zullen gaan doen, is Cor haar voor: “Als je maar niet denkt dat ik wéér op de fiets stap voor een of ander rotklusje. En, nee, ik rijd de buurvrouw niet naar de dokter en ik begin ook niet aan het opruimen van de garage!” Hij staat op en begint te ijsberen. Hij duwt Tante Nel zowat opzij, maar hij merkt het niet eens, zo is hij in zichzelf gekeerd.
Hij begint te praten, zomaar, zonder zijn vrouw aan te kijken. “Zóóó, Cor, zeggen ze, jij hebt het lekker voor mekaar! Lekker de hele dag thuis bij je vrouwtje en aan het eind van de maand wordt de bankrekening ook weer aangevuld! Of ze zeggen: Jaja, Cor, het gaat ook al opschieten, hè? Dat wordt niks meer jongen, je bent te oud!”
Tante Nel pakt haar man stevig beet. “Cor!” zegt ze gedecideerd, “Trek het je toch niet zo aan. Ze bedoelen het goed. Niemand kan er wat aan doen!” Ome Cor kijkt haar eerst bozig aan, maar dan komt hij weer tot zichzelf. “Je moet hulp zoeken,” vervolgt Tante Nel, “ga praten met iemand. Een coach of zo. Of een groep. De boel op een rijtje zetten en bekijken hoe het nu verder moet. Dit is niks. Je maakt jezelf gek en iedereen om je heen. Mij ook!” voegt ze er aan toe met rollende ogen en een opgeheven wijsvinger.
Cor trekt een frons. Praten? Een coach? Een groep? Voor hem zijn het allemaal dingen waar hij niks mee heeft. kweenie”, antwoordt hij terughoudend, “dat is toch niks voor mij? Al dat softe gedoe, ik wil gewoon werk!” Tante Nel haalt haar schouders op. “Denk er maar eens over na.”
Dan snuift ze. “Cor, ik ruik iets.” Tante Nel slaat haar hand voor haar mond. “De aardappels!” Ze rent naar de keuken waar een blauwige walm hangt. De piepers zijn zwartgeblakerd en het ruikt vies. Ome Cor opent zijn mond om een iets vervelends te zeggen. Maar als hij het beteuterde gezicht van Tante Nel ziet, slikt hij zijn opmerking in. ”Tja, dan maar....,” prakkizeert Tante Nel. “Naar de Chinees,” vult Ome Cor ineens aan en pakt zijn jas aan die nog op de stoel ligt. Wordt het toch nog een beetje gezellig...
| Werkblad 2 Terug bij af |
