'Even Canada bellen'
3. Een neef met frisse ideeën.
Het is al laat op de avond en het is stil in huis. Ome Cor hoort zijn vrouw boven lachen. Een tikje argwanend loopt hij de trap op en ziet haar met een wijntje achter de computer. Ze is aan het Skypen. Als ze Cor hoort, draait ze zich stralend om en zegt: ‘Cor, dit is mijn neef Henri uit Canada, hij wil met je praten!’
Ome Cor weet niet zo goed wat hij moet zeggen. ‘Daaaaag’, zwaait Nel nog een keer en sluit de computer af. Ze is helemaal opgetogen en babbelt honderduit over haar neef die zes jaar geleden naar Vancouver Island is verhuisd. ‘Hij woont vlak bij de zee, er zijn daar beren en de mensen zijn daar zo aardig.’
Later, als ze in bed liggen, vraagt Ome Cor: ‘Zeg, die neef van je. Wat doet hij zoal?’ ‘Hij coacht,’ zegt tante Nel en ze geeuwt. ‘Hij traint coaches en counsellors, zodat zij weer andere mensen kunnen helpen. En hoe je een bedrijfje opzet of zoiets,’ voegt ze er slaperig aan toe.
‘Wat weet hij daar nou van af?’ vraagt Cor een beetje schamper. ‘Nou,’ antwoordt Tante Nel vinnig, terwijl ze rechtop in bed gaat zitten, ‘hij zit al veertig jaar in de verkoop en hij is zelfs een keer failliet gegaan. En hij zit zestien jaar in de professionele coaching. Bezoek zijn website maar eens, dan zie je het zelf. Nu ga ik slapen. Truste!’ Ze geeft haar man nog een kus en rolt zich in het dikke dekbed.
Ome Cor laat het een beetje op zich inwerken en staart in het donker. Zozo, die Henri, denkt hij, met zijn armen achter zijn hoofd gevouwen. In de verkoop, coachen en trainen en ondertussen woont hij op een mooi eiland. Die heeft het lekker voor mekaar! Tja, wie wil dat niet? Maar ja, het is vast niet allemaal vanzelf gekomen, hij heeft zijn nek moeten uitsteken en zijn kansen durven te pakken.
Cor zucht en gaat op zijn zij liggen. Hij is moe. Maar de slaap wil niet komen. Het verhaal van Henri laat hem niet los. Zijn gedachten malen in de rondte. Zou hij ooit zoiets kunnen? Voor zichzelf beginnen en andere mensen advies geven en op weg helpen? Hij moet eerst maar eens zichzelf op weg zien te helpen! Cor blijft er over piekeren en valt uitendelijk in een onrustige slap.
De volgende morgen vindt hij een email van Henri, die hem uitnodigt voor een Skype-gesprek. Ome Cor vindt het maar raar, hij kent hem amper! Maar tante Nel zegt: ‘Probeer het nou gewoon. Hij is echt aardig hoor,’ voegt ze er een tikje gepikeerd aan toe.
Dus zit ome Cor twee dagen later ‘s ochtends met Henri te Skypen. De neef van zijn vrouw is een gemakkelijke prater en Cor vindt hem eigenlijk best sympathiek. Tante Nel komt een kopje koffie brengen en Henri drinkt thee aan de andere kant. Voor hem is het al avond, er zit negen uur tijdsverschil tussen Nederland en het eiland.
Henri is super relaxed, hij houdt van een grapje en hij is recht door zee. ‘Zeg Cor’, vraagt hij, terwijl hij op een
havermoutkoekje knabbelt, ‘ik begrijp dat je ontslagen bent. Wat zijn nu eigenlijk je plannen?’ Ome Cor zucht en voelt zich een beetje ongemakkelijk. 'Ik weet het niet', antwoordt hij. ‘Het is niet zo eenvoudig,’ voegt hij er toe en hij realiseert zich opeens hoe lullig dat eigenlijk klinkt.
‘Tja,’ zegt Henri, je bepaalt toch echt zelf hoe het verder gaat. Je kunt wel blijven doorgaan met wat je nu aan het doen bent, maar het werkt niet, dat is wel duidelijk. Even recht voor z’n raap, Cor: je bent in nu eenmaal in Nederland te oud voor de arbeidsmarkt, dat weet je zelf ook. Thuis zitten is niks voor jou en je hebt een schat aan kennis en ervaring. Doe er wat mee!’ Ome Cor laat het even op zich inwerken en knikt nadenkend. Dan vraagt Henri waar Cor al bang voor was en waar hij geen antwoordt op heeft: ‘Heb je er wel eens over gedacht om voor jezelf te beginnen?’ Oeps...
Het is al laat op de avond en het is stil in huis. Ome Cor hoort zijn vrouw boven lachen. Een tikje argwanend loopt hij de trap op en ziet haar met een wijntje achter de computer. Ze is aan het Skypen. Als ze Cor hoort, draait ze zich stralend om en zegt: ‘Cor, dit is mijn neef Henri uit Canada, hij wil met je praten!’
Ome Cor weet niet zo goed wat hij moet zeggen. ‘Daaaaag’, zwaait Nel nog een keer en sluit de computer af. Ze is helemaal opgetogen en babbelt honderduit over haar neef die zes jaar geleden naar Vancouver Island is verhuisd. ‘Hij woont vlak bij de zee, er zijn daar beren en de mensen zijn daar zo aardig.’
Later, als ze in bed liggen, vraagt Ome Cor: ‘Zeg, die neef van je. Wat doet hij zoal?’ ‘Hij coacht,’ zegt tante Nel en ze geeuwt. ‘Hij traint coaches en counsellors, zodat zij weer andere mensen kunnen helpen. En hoe je een bedrijfje opzet of zoiets,’ voegt ze er slaperig aan toe.
‘Wat weet hij daar nou van af?’ vraagt Cor een beetje schamper. ‘Nou,’ antwoordt Tante Nel vinnig, terwijl ze rechtop in bed gaat zitten, ‘hij zit al veertig jaar in de verkoop en hij is zelfs een keer failliet gegaan. En hij zit zestien jaar in de professionele coaching. Bezoek zijn website maar eens, dan zie je het zelf. Nu ga ik slapen. Truste!’ Ze geeft haar man nog een kus en rolt zich in het dikke dekbed.
Ome Cor laat het een beetje op zich inwerken en staart in het donker. Zozo, die Henri, denkt hij, met zijn armen achter zijn hoofd gevouwen. In de verkoop, coachen en trainen en ondertussen woont hij op een mooi eiland. Die heeft het lekker voor mekaar! Tja, wie wil dat niet? Maar ja, het is vast niet allemaal vanzelf gekomen, hij heeft zijn nek moeten uitsteken en zijn kansen durven te pakken.
Cor zucht en gaat op zijn zij liggen. Hij is moe. Maar de slaap wil niet komen. Het verhaal van Henri laat hem niet los. Zijn gedachten malen in de rondte. Zou hij ooit zoiets kunnen? Voor zichzelf beginnen en andere mensen advies geven en op weg helpen? Hij moet eerst maar eens zichzelf op weg zien te helpen! Cor blijft er over piekeren en valt uitendelijk in een onrustige slap.
De volgende morgen vindt hij een email van Henri, die hem uitnodigt voor een Skype-gesprek. Ome Cor vindt het maar raar, hij kent hem amper! Maar tante Nel zegt: ‘Probeer het nou gewoon. Hij is echt aardig hoor,’ voegt ze er een tikje gepikeerd aan toe.
Dus zit ome Cor twee dagen later ‘s ochtends met Henri te Skypen. De neef van zijn vrouw is een gemakkelijke prater en Cor vindt hem eigenlijk best sympathiek. Tante Nel komt een kopje koffie brengen en Henri drinkt thee aan de andere kant. Voor hem is het al avond, er zit negen uur tijdsverschil tussen Nederland en het eiland.
Henri is super relaxed, hij houdt van een grapje en hij is recht door zee. ‘Zeg Cor’, vraagt hij, terwijl hij op een
havermoutkoekje knabbelt, ‘ik begrijp dat je ontslagen bent. Wat zijn nu eigenlijk je plannen?’ Ome Cor zucht en voelt zich een beetje ongemakkelijk. 'Ik weet het niet', antwoordt hij. ‘Het is niet zo eenvoudig,’ voegt hij er toe en hij realiseert zich opeens hoe lullig dat eigenlijk klinkt.
‘Tja,’ zegt Henri, je bepaalt toch echt zelf hoe het verder gaat. Je kunt wel blijven doorgaan met wat je nu aan het doen bent, maar het werkt niet, dat is wel duidelijk. Even recht voor z’n raap, Cor: je bent in nu eenmaal in Nederland te oud voor de arbeidsmarkt, dat weet je zelf ook. Thuis zitten is niks voor jou en je hebt een schat aan kennis en ervaring. Doe er wat mee!’ Ome Cor laat het even op zich inwerken en knikt nadenkend. Dan vraagt Henri waar Cor al bang voor was en waar hij geen antwoordt op heeft: ‘Heb je er wel eens over gedacht om voor jezelf te beginnen?’ Oeps...
| Werkblad 3 Een neef met frisse ideeen |
