Abdul is niet blij....
7. De eerste factuur
De bel gaat. Als Ome Cor open doet, staat Abdul voor de deur. Hij wappert met een envelop en vraagt zonder introductie: ‘Wat heeft dit te betekenen?’ Ome Cor is even van zijn stuk gebracht. ‘De rekening voor je vader,’ antwoordt hij voorzichtig. ‘Hoezo, rekening?’ vraagt Abdul op hoge toon. ‘Ik dacht dat jullie vrienden waren?’
‘Kom binnen,’ zegt Cor na een korte aarzeling. ‘Nou,’ antwoordt Abdul fel, ‘je kunt het me anders best hier uitleggen, hoor!’ Ome Cor is verbaasd over de toon van Abdul en verandert zijn houding. “Abdul, kom binnen en drink even een kop koffie,’ zeg hij rustig, maar gedecideerd. ‘Laten we er even over praten.’
Mokkend komt Abdul binnen en hij trekt nijdig een stoel naar zich toe. De envelop met de rekening ligt tussen hen in op tafel. Cor schenkt koffie in en schuift de ‘blokkade’ een beetje opzij. ‘Abdul’, begint hij, ‘ik heb drie gesprekken gehad met je vader, zodat hij weer vooruit kan in het proces waar hij nu in zit.’
“En?’ antwoordt Adbul uitdagend en steekt zijn kin naar voren. ‘Moeten we tegenwoordig al betalen voor een praatje als vrienden?’ Ome Cor blijft kalm. ‘Nee,’ zegt hij langzaam, ‘gelukkig niet, want dan zou je nu ook twee euro voor je koffie moeten dokken. Ik heb gesprekken gehad met je vader als coach en ik heb hem vanuit mijn professionele achtergrond geholpen. Dat is wat anders. Het heeft hem heel erg geholpen, zoals je zelf hebt gemerkt,’ voegt hij terloops toe.
‘En ik mocht zomaar gratis?’ probeert Abdul weer. ‘Nee,’ legt Cor uit, ‘de gesprekken met je schoonvader waren intensief en uitgebreid. Voor jou was eigenlijk het laatste zetje dat je nodig had. Wij hebben het nooit over coaching
gehad, maar over een kop koffie.’
Abdul is even stil. ‘Waar is de grens?’ vraagt hij dan. ‘Wanneer is het een praatje en wanneer is het coaching?’ ‘Het is coaching als een gewoon praatje niet meer genoeg is,’ antwoordt Cor. ‘Als er professionele kennis nodig is om een problem op te lossen of een doorbraak te creeëren. Denk maar aan je auto. Als er iets kapot is kun je vriend vragen om er naar te kijken. Maar als het een uitgebreide reparatie is, zal hij je naar een erkende garage doorsturen.’
Abdul geeft niet op:’ Waarom is het zo duur?” Ome Cor pareert: ‘Ik zit al dertig jaar in dit vak. Je betaalt niet voor dat ene uurtje, je betaalt voor al die jaren ervaring die beschikbaar is. Het is weer net als bij de automonteur. Je betaalt niet voor dat koppelingetje, maar voor het feit dat hij alles weet van de hele auto en daar een pittige opleiding voor heeft gehad.’ Dan voegt hij toe: ‘We kunnen kijken of je vader het vergoed kan krijgen. Ik had daar zelf mee moeten komen en dat heb ik niet gedaan. Dat spijt me.’ Abdul zwijgt even. “Ik begrijp het nog steeds niet helemaal,’ zegt hij dan een beetje terughoudend, ‘maar je bent wel eerlijk. En dat waardeer ik.’
De envelop ligt nog steeds op tafel. Cor pakt hem op. ‘Deze rekening kan ik niet meer terugdraaien. Maar misschien wil je vader nog een evaluatie over een paar weken. Dan is hij welkom, ik geef hem een cadeaubon voor een sessie. En ik zal in het algemeen duidelijker zijn over tarieven. Misschien komt het omdat ik me er soms zelf nog onzeker over voel.’ Abdul ontspant. ‘Zo kom je anders niet over, Cor!’
Als Cor het voorval later met Henri bespreekt, geeft die hem een compliment. Maar ook twee waarschuwingen: ‘Wees duidelijk over je tarieven. Bespreek het bij de intake, dat kan een hoop ellende voorkomen. Daarnaast deel je je onzekerheden niet met je cliënten. Daar heb je Nel voor. Of mij. Houd de coach-cliënt relatie professioneel!’
Dat was weer een strak leermomentje, denkt Ome Cor. Hoeveel zullen er nog volgen? Dan schrikt hij. Henri’s gezicht is ineens heel dichtbij op het scherm. ‘Zeg, Cor,’ zegt die met een grijns, ‘wanneer kan ik mijn eerste betaling verwachten?’
De bel gaat. Als Ome Cor open doet, staat Abdul voor de deur. Hij wappert met een envelop en vraagt zonder introductie: ‘Wat heeft dit te betekenen?’ Ome Cor is even van zijn stuk gebracht. ‘De rekening voor je vader,’ antwoordt hij voorzichtig. ‘Hoezo, rekening?’ vraagt Abdul op hoge toon. ‘Ik dacht dat jullie vrienden waren?’
‘Kom binnen,’ zegt Cor na een korte aarzeling. ‘Nou,’ antwoordt Abdul fel, ‘je kunt het me anders best hier uitleggen, hoor!’ Ome Cor is verbaasd over de toon van Abdul en verandert zijn houding. “Abdul, kom binnen en drink even een kop koffie,’ zeg hij rustig, maar gedecideerd. ‘Laten we er even over praten.’
Mokkend komt Abdul binnen en hij trekt nijdig een stoel naar zich toe. De envelop met de rekening ligt tussen hen in op tafel. Cor schenkt koffie in en schuift de ‘blokkade’ een beetje opzij. ‘Abdul’, begint hij, ‘ik heb drie gesprekken gehad met je vader, zodat hij weer vooruit kan in het proces waar hij nu in zit.’
“En?’ antwoordt Adbul uitdagend en steekt zijn kin naar voren. ‘Moeten we tegenwoordig al betalen voor een praatje als vrienden?’ Ome Cor blijft kalm. ‘Nee,’ zegt hij langzaam, ‘gelukkig niet, want dan zou je nu ook twee euro voor je koffie moeten dokken. Ik heb gesprekken gehad met je vader als coach en ik heb hem vanuit mijn professionele achtergrond geholpen. Dat is wat anders. Het heeft hem heel erg geholpen, zoals je zelf hebt gemerkt,’ voegt hij terloops toe.
‘En ik mocht zomaar gratis?’ probeert Abdul weer. ‘Nee,’ legt Cor uit, ‘de gesprekken met je schoonvader waren intensief en uitgebreid. Voor jou was eigenlijk het laatste zetje dat je nodig had. Wij hebben het nooit over coaching
gehad, maar over een kop koffie.’
Abdul is even stil. ‘Waar is de grens?’ vraagt hij dan. ‘Wanneer is het een praatje en wanneer is het coaching?’ ‘Het is coaching als een gewoon praatje niet meer genoeg is,’ antwoordt Cor. ‘Als er professionele kennis nodig is om een problem op te lossen of een doorbraak te creeëren. Denk maar aan je auto. Als er iets kapot is kun je vriend vragen om er naar te kijken. Maar als het een uitgebreide reparatie is, zal hij je naar een erkende garage doorsturen.’
Abdul geeft niet op:’ Waarom is het zo duur?” Ome Cor pareert: ‘Ik zit al dertig jaar in dit vak. Je betaalt niet voor dat ene uurtje, je betaalt voor al die jaren ervaring die beschikbaar is. Het is weer net als bij de automonteur. Je betaalt niet voor dat koppelingetje, maar voor het feit dat hij alles weet van de hele auto en daar een pittige opleiding voor heeft gehad.’ Dan voegt hij toe: ‘We kunnen kijken of je vader het vergoed kan krijgen. Ik had daar zelf mee moeten komen en dat heb ik niet gedaan. Dat spijt me.’ Abdul zwijgt even. “Ik begrijp het nog steeds niet helemaal,’ zegt hij dan een beetje terughoudend, ‘maar je bent wel eerlijk. En dat waardeer ik.’
De envelop ligt nog steeds op tafel. Cor pakt hem op. ‘Deze rekening kan ik niet meer terugdraaien. Maar misschien wil je vader nog een evaluatie over een paar weken. Dan is hij welkom, ik geef hem een cadeaubon voor een sessie. En ik zal in het algemeen duidelijker zijn over tarieven. Misschien komt het omdat ik me er soms zelf nog onzeker over voel.’ Abdul ontspant. ‘Zo kom je anders niet over, Cor!’
Als Cor het voorval later met Henri bespreekt, geeft die hem een compliment. Maar ook twee waarschuwingen: ‘Wees duidelijk over je tarieven. Bespreek het bij de intake, dat kan een hoop ellende voorkomen. Daarnaast deel je je onzekerheden niet met je cliënten. Daar heb je Nel voor. Of mij. Houd de coach-cliënt relatie professioneel!’
Dat was weer een strak leermomentje, denkt Ome Cor. Hoeveel zullen er nog volgen? Dan schrikt hij. Henri’s gezicht is ineens heel dichtbij op het scherm. ‘Zeg, Cor,’ zegt die met een grijns, ‘wanneer kan ik mijn eerste betaling verwachten?’
| Werkblad 7 - De eerste factuur. |