Ome Cor en zijn klant Niels
9. Een ongewone oplossing
De werkkamer is opgeruimd en gezogen. Het bureau ziet er netjes uit. Ome Cor neemt nog even wat aantekeningen van de telefonische intake door. Dan ronkt er een zware motor de straat in. Hij besteedt er geen aandacht aan, totdat het geluid stopt voor zijn voordeur. Een nieuwe client.
Niels is een grote, zware vent met grijs haar tot op zijn schouders. Hij vult met zijn lichaam bijna het hele kamertje en het leer van zijn motorjack kraakt bij iedere beweging. Het bankje lijkt bijna te verdwijnen onder zijn grote lichaam. Hij neemt een slok van zijn koffie, zet de mok naast zich neer en kijkt Ome Cor recht aan met een paar ijsblauwe ogen.
Niels werkt als bejaardenverzorger. Hij houdt van zijn werk en hij is zo te horen ook heel erg betrokken bij alles wat hij doet. Op de afdeling waar hij werkt, heeft hij bijna uitsluitend vrouwelijke collega’s. Er heerst een echte overlegcultuur, wat nog versterkt wordt door de komst van een nieuw afdelingshoofd. Hij kan prima samenwerken met vrouwen, alleen heeft hij een niet-lullen-maar-aanpakken mentaliteit en dan gaat bij hem op de afdeling niet helemaal samen. Er is spanning ontstaan.
Het is een intens gesprek dat ze hebben. Ome Cor maakt aantekeningen en stelt vragen. Hij merkt dat Niels steeds geagiteerder wordt. Zijn stem wordt luider, hij maakt armbewegingen als hij praat. De hele situatie zit hem duidelijk heel hoog. Cor is geconcentreerd en alert, hij observeert en ziet de verandering in de reacties van Niels.
Vroeger, op de zaak, heeft Ome Cor regelmatig emotionele gesprekken gevoerd, met boze en gefrustreerde mensen. Hoewel hij weet hoe er mee om te gaan, voelt het nu toch anders. Hij staat er nu helemaal alleen voor, dit is zijn eigen huis, zijn eigen werkkamer, tante Nel zit beneden. Hij moet heel even door een moment van verwarring heen. Maar hij herstelt zich snel, denkend aan de trainingen met Henri.
Dan staat Niels op, hij kan gewoon niet blijven zitten. Hij gaat voor het raam staan, verschuift een stoel en stoot de bijna lege mok met koffie om. Ome Cor probeert hem te kalmeren door verschillende gesprekstechnieken in te zetten, maar Niels reageert er averechts op. Dat is logisch, bedenkt Ome Cor ineens. Niels zit de hele dag in een cultuur waar hij zich in moet houden, met mensen die hem proberen te kalmeren terwijl hij zich zo machteloos voelt.
De grote man ontploft als Ome Cor hem opnieuw probeert tot rede te brengen. Hij blaft hem een paar verwensingen toe. Dan gaat er een knopje om in het hoofd van Ome Cor. Hij staat op en gaat dicht bij Niels staan, kijkt hem recht in zijn ogen, bijna neus aan neus. ‘ Niels, je gaat NU met mij mee naar beneden’, zegt hij heel rustig en heel gedecideerd. Het is even heel stil, dan loopt Niels naar de deur en stommelt de trap af, met ome Cor vlak achter hem.
Niels beent met grote stappen naar de voordeur, ‘Nee, andere kant!’ roept Cor en hij wijst naar de achterdeur. Niels kijkt hem niet–begrijpend aan. ‘Achterdeur,’ wijst Cor zonder omhaal met een gestrekte arm. Dan staan de twee mannen in de achtertuin, voor het schuurtje.
Cor kijkt Niels niet aan en begint: ‘Ik ben bezig met het afwerken van een wandje, want we willen hiervan een extra werkruimte van maken. Ik heb de isolatie al gedaan, maar kan best even een handje extra gebruiken met de afwerking. Niels zegt niks. ‘Ik heb een tacker met een compressor, de panelen zijn op maat,’ vervolgt Cor alsof het de gewoonste zaak van de wereld is en doet de deur open. Niels zwijgt, trekt zijn jack uit en hij hangt het over een tuinstoel. Hij kijkt om zich heen. ‘Heb je electriciteit hier?’ is het enige dat hij zegt.
Ze zijn dik anderhalf uur bezig en dan is het wandje dicht. Ome Cor weet ondertussen alles over het werk van Niels. Over het werken met een te klein team, bezuinigingen en het voortdurende gebrek aan tijd. Tijd om even te praten, een grapje te maken, aandacht aan iemand te besteden. Cor luistert en vraagt, houdt de panelen vast die Niels vast tackert.
Ze zitten op de twee oude tuinstoelen naar het wandje te kijken. Cor haalt twee pilsjes uit de krat onder de werkbank en geeft er zonder iets te zeggen een aan Niels. Praten is niet nodig. Niels is volledig gekalmeerd. Het is een harde werker, heel nauwkeurig,. Hij denkt gestructureerd en voert zorgvuldig uit. En het is prettig om met hem samen te werken. Hij straalt nu zelfs rust uit. Ome Cor kan zich goed voorstellen dat de bejaarden in het tehuis hem graag zien binnenkomen. En dat hij een belangijke rol kan spelen in een team, als hij de kans krijgt.
Dan staat Niels op, pakt zijn jack en geeft Cor een stevige hand. ‘Bedankt, kerel,’ zegt hij alleen maar. Dan lopen ze door de keuken naar de voordeur en even later hoort Cor de zware motor weer wegronken. ‘Hoe ging het?’ vraagt Tante Nel nieuwgierig. ‘Heel goed,’ antwoordt Cor nadenkend, ‘heel goed, het was een van de betere gesprekken.’
Als hij de sessie een paar dagen met Henri via de Skype evalueert, moet die onbedaarlijk lachen. ‘Ik heb nog nooit zo’n onorthodoxe aanpak meegemaakt,’ grinnikt hij. ‘Je kunt dat niet bij iedereen doen, maar in dit geval was een geniale oplossing.’ Cor haalt zijn schouders op. ‘Ik dacht er niet eens over na,’ antwoordt hij. ‘Het was een ingeving en die heb ik gevolgd.’ ‘Nee,’ reageert Henri, ‘het was je professionele inzicht en je ervaring. Komt hij nog terug, denk je?’ Cor drukt zijn neus op de webcam van de computer en antwoordt triomfantelijk: ‘Wat denk je, hij heeft vier nieuwe sessies geboekt!’
De werkkamer is opgeruimd en gezogen. Het bureau ziet er netjes uit. Ome Cor neemt nog even wat aantekeningen van de telefonische intake door. Dan ronkt er een zware motor de straat in. Hij besteedt er geen aandacht aan, totdat het geluid stopt voor zijn voordeur. Een nieuwe client.
Niels is een grote, zware vent met grijs haar tot op zijn schouders. Hij vult met zijn lichaam bijna het hele kamertje en het leer van zijn motorjack kraakt bij iedere beweging. Het bankje lijkt bijna te verdwijnen onder zijn grote lichaam. Hij neemt een slok van zijn koffie, zet de mok naast zich neer en kijkt Ome Cor recht aan met een paar ijsblauwe ogen.
Niels werkt als bejaardenverzorger. Hij houdt van zijn werk en hij is zo te horen ook heel erg betrokken bij alles wat hij doet. Op de afdeling waar hij werkt, heeft hij bijna uitsluitend vrouwelijke collega’s. Er heerst een echte overlegcultuur, wat nog versterkt wordt door de komst van een nieuw afdelingshoofd. Hij kan prima samenwerken met vrouwen, alleen heeft hij een niet-lullen-maar-aanpakken mentaliteit en dan gaat bij hem op de afdeling niet helemaal samen. Er is spanning ontstaan.
Het is een intens gesprek dat ze hebben. Ome Cor maakt aantekeningen en stelt vragen. Hij merkt dat Niels steeds geagiteerder wordt. Zijn stem wordt luider, hij maakt armbewegingen als hij praat. De hele situatie zit hem duidelijk heel hoog. Cor is geconcentreerd en alert, hij observeert en ziet de verandering in de reacties van Niels.
Vroeger, op de zaak, heeft Ome Cor regelmatig emotionele gesprekken gevoerd, met boze en gefrustreerde mensen. Hoewel hij weet hoe er mee om te gaan, voelt het nu toch anders. Hij staat er nu helemaal alleen voor, dit is zijn eigen huis, zijn eigen werkkamer, tante Nel zit beneden. Hij moet heel even door een moment van verwarring heen. Maar hij herstelt zich snel, denkend aan de trainingen met Henri.
Dan staat Niels op, hij kan gewoon niet blijven zitten. Hij gaat voor het raam staan, verschuift een stoel en stoot de bijna lege mok met koffie om. Ome Cor probeert hem te kalmeren door verschillende gesprekstechnieken in te zetten, maar Niels reageert er averechts op. Dat is logisch, bedenkt Ome Cor ineens. Niels zit de hele dag in een cultuur waar hij zich in moet houden, met mensen die hem proberen te kalmeren terwijl hij zich zo machteloos voelt.
De grote man ontploft als Ome Cor hem opnieuw probeert tot rede te brengen. Hij blaft hem een paar verwensingen toe. Dan gaat er een knopje om in het hoofd van Ome Cor. Hij staat op en gaat dicht bij Niels staan, kijkt hem recht in zijn ogen, bijna neus aan neus. ‘ Niels, je gaat NU met mij mee naar beneden’, zegt hij heel rustig en heel gedecideerd. Het is even heel stil, dan loopt Niels naar de deur en stommelt de trap af, met ome Cor vlak achter hem.
Niels beent met grote stappen naar de voordeur, ‘Nee, andere kant!’ roept Cor en hij wijst naar de achterdeur. Niels kijkt hem niet–begrijpend aan. ‘Achterdeur,’ wijst Cor zonder omhaal met een gestrekte arm. Dan staan de twee mannen in de achtertuin, voor het schuurtje.
Cor kijkt Niels niet aan en begint: ‘Ik ben bezig met het afwerken van een wandje, want we willen hiervan een extra werkruimte van maken. Ik heb de isolatie al gedaan, maar kan best even een handje extra gebruiken met de afwerking. Niels zegt niks. ‘Ik heb een tacker met een compressor, de panelen zijn op maat,’ vervolgt Cor alsof het de gewoonste zaak van de wereld is en doet de deur open. Niels zwijgt, trekt zijn jack uit en hij hangt het over een tuinstoel. Hij kijkt om zich heen. ‘Heb je electriciteit hier?’ is het enige dat hij zegt.
Ze zijn dik anderhalf uur bezig en dan is het wandje dicht. Ome Cor weet ondertussen alles over het werk van Niels. Over het werken met een te klein team, bezuinigingen en het voortdurende gebrek aan tijd. Tijd om even te praten, een grapje te maken, aandacht aan iemand te besteden. Cor luistert en vraagt, houdt de panelen vast die Niels vast tackert.
Ze zitten op de twee oude tuinstoelen naar het wandje te kijken. Cor haalt twee pilsjes uit de krat onder de werkbank en geeft er zonder iets te zeggen een aan Niels. Praten is niet nodig. Niels is volledig gekalmeerd. Het is een harde werker, heel nauwkeurig,. Hij denkt gestructureerd en voert zorgvuldig uit. En het is prettig om met hem samen te werken. Hij straalt nu zelfs rust uit. Ome Cor kan zich goed voorstellen dat de bejaarden in het tehuis hem graag zien binnenkomen. En dat hij een belangijke rol kan spelen in een team, als hij de kans krijgt.
Dan staat Niels op, pakt zijn jack en geeft Cor een stevige hand. ‘Bedankt, kerel,’ zegt hij alleen maar. Dan lopen ze door de keuken naar de voordeur en even later hoort Cor de zware motor weer wegronken. ‘Hoe ging het?’ vraagt Tante Nel nieuwgierig. ‘Heel goed,’ antwoordt Cor nadenkend, ‘heel goed, het was een van de betere gesprekken.’
Als hij de sessie een paar dagen met Henri via de Skype evalueert, moet die onbedaarlijk lachen. ‘Ik heb nog nooit zo’n onorthodoxe aanpak meegemaakt,’ grinnikt hij. ‘Je kunt dat niet bij iedereen doen, maar in dit geval was een geniale oplossing.’ Cor haalt zijn schouders op. ‘Ik dacht er niet eens over na,’ antwoordt hij. ‘Het was een ingeving en die heb ik gevolgd.’ ‘Nee,’ reageert Henri, ‘het was je professionele inzicht en je ervaring. Komt hij nog terug, denk je?’ Cor drukt zijn neus op de webcam van de computer en antwoordt triomfantelijk: ‘Wat denk je, hij heeft vier nieuwe sessies geboekt!’
| Werkblad 9- Een ongewone oplossing. |
