|
Andere artikelen:
|
WAAROM WIL JE EIGENLIJK HULPVERLENER WORDEN? Wat is een hulpverlener? Iemand die anderen helpt met hun problemen? Wat is daar zo leuk aan? Heb je er wel eens over nagedacht waarom iemand hulpverlener wordt, of in ons geval een counsellor. Zou het een gave, bewuste keuze of een roeping zijn? Als je de Van Dale er op na slaat, staat er bij hulpverlener: iemand die een beroep uitvoerend in de professionele hulpverlening. Bij hulpverlening staat: 1) het verlenen van hulp 2) het verlenen van geïnstitutionaliseerde zorg voor mensen die met name maatschappelijke of geestelijke hulp nodig hebben. Andere mensen helpen met psychische problemen, waarom doen we dat? Is het nieuwsgierigheid of een vreemd soort masochisme om de ellende van de anderen aan te horen. Of gaat het om de kick als blijkt dat we met een beetje medeleven en hulp een ander weer op de rails te krijgen. Maar wat zegt het nu eigenlijk over jou als counsellor? Of heeft de counsellor zelf het verlenen van hulp nodig om uit zijn eigen problemen te komen. Het is algemeen bekend dat veel hulpverleners na verwerking van persoonlijke problemen in dit vakgebied zijn terechtgekomen. Je hebt dan wel te maken met “ervaringsdeskundigen” zou je zeggen. Inderdaad is dat zo, maar hopelijk hebben deze ervaringsdeskundigen hun eigen problemen voldoende uitgewerkt zodat ze bewust en zonder oordelen of veroordelen hun cliënten tegemoet kunnen treden. Naar mijn idee is vooral het uitwerken van eigen problemen en processen absoluut noodzakelijk, als je in deze “tak van sport” werkzaam wil zijn of blijven. Als je counsellen ziet en ervaart als persoonlijk leerproces voor zowel jezelf als de cliënt, is het leuk om te doen. Ook als je merkt dat je vaak cliënten aantrekt die jouw onderbewust iets duidelijk willen maken. Met andere woorden: dat er bij jou dezelfde problematiek speelt en waar je wat aan moet doen om te kunnen blijven functioneren. Heb je een gave voor dit werk nodig? Maar wat is een gave? De Van Dale vermeld onder andere: 1) een geschenk van een Godheid of natuur 2) vermogen van het lichaam of geest, aangeboren uitstekende hoedanigheid. Onder andere dus een geschenk van een godheid, een interessant gegeven, zal dat de reden kunnen zijn dat veel spirituele alternatieve hulpverleners vinden dat je geen geld mag vragen voor verleende diensten die je als (Gods) geschenk hebt gekregen? Stel dat mooi zingen ook als gave wordt gezien, zou je er dan als artiest ook geen geld voor mogen vragen? In de dagelijkse leven wordt hier wel anders naar gekeken dacht ik zo. Hulpverlening als roeping? Volgens Van Dale is een roeping: 1) het roepen van de mens tot zijn bestemming, vooral met betrekking tot zijn bekering, zaligheid of vervolmaking. 2) het bestemd zijn tot de vervulling van een bepaalde levenstaak of van een bepaald ambt. Maar hoe kom ik daar dan achter? In het boek Een ongewoon gesprek met God van Neale Donald Walsch spreekt God ook over roeping. God legt het als volgt uit: (vrij vertaald): Hoe hoger je roeping hoe minder geld het opbrengt. Kijk maar eens naar de vergelijking tussen een bijvoorbeeld een voetballer en een missiezuster. Een echte roeping hebben en daar gehoor aan geven heeft dus niets met geld te maken, of misschien toch wel? Persoonlijk heb ik veel meegemaakt op zakelijk en persoonlijk gebied, dit waren veelal harde lessen waarvan ik veel geleerd heb. Allemaal kennis en ervaringen aangevuld door gerichte studie waar ik ook anderen verder mee kan helpen. En dat doe ik nu dan ook door middel van reïncarnatietherapie en trainingen/counsellen/coachen Verder wil ik studenten gaan trainen, met name gericht op verdere verdieping en op uitwerking van het eigen proces. Dit werk is voor mij een bewuste keuze, of misschien wel mijn roeping! Als je als mens een groot deel van je eigen problemen hebt doorgewerkt, zie je ook dat het leven eigenlijk simpel in elkaar steekt. Als je dit inzicht ook met anderen kunt delen en overbrengen ben je in staat mensen te leren om bewuster in het leven te staan. Hoe meer mensen je bewuster kunt gaan leren leven, hoe beter het voor onze samenleving en onze aardbol is. Mijn visie: we komen toch allemaal weer terug, dus door anderen te helpen bewust te worden, schep je nu en in de toekomst een betere wereld voor jezelf. Misschien incarneer je wel in een nazaat van een van je huidige cliënten, heb je daar ook weer baat bij! Je helpt jezelf door anderen te helpen. Kortom, mijn conclusie van deze overpeinzing is: als je als hulpverlener bewust bent van je eigen processen, gebruik maakt van je eventuele gave en het ook nog als je roeping ziet dan is counsellen of wat welke vorm van hulpverlening ook: EEN MOEILIJK, MAAR EEN BOEIEND EN LEERZAAM VAK !! Henri van Amerongen mei 2001 |
